Terug naar toen: Ruggengraat met happeningskuilen (deel 2)
Vorige week las u in deze rubriek over de presentatie van het Cityplan voor Eindhoven van architectenbureau Van den Broek en Bakema deze maand precies een halve eeuw geleden.
De naoorlogse wederopbouw was weliswaar een heel end op streek met de bouw van nieuwe woningen voor het snel in aantal toenemend aantal Eindhovenaren. Maar een echte visie op de ontwikkeling van de binnenstad had nog heel wat voeten in de aarde. In het stadscentrum waren namelijk nog een groot aantal lelijke en lege plekken. En Eindhoven moest het voorzieningenniveau snel omhoog krikken wilde het haar centrumfunctie voor pakweg 600.000 stad- en streekgenoten kunnen blijven waarmaken. Winkelen was nog een redelijk nieuw tijdverdrijf en goed voor de inkomsten van de stad. Het door Van den Broek en Bakema bedachte 400 meter lange en 50 meter hoge gebouw, het zogenaamde ribgebouw, in het stadscentrum moest daar belangrijk in gaan voorzien. Vijftig meter hoog en een ondergrondse dubbeldeks parkeergarage impliceert ook een flink aantal verdiepingen die het winkelend publiek moet bedwingen. Dat zou via een lift kunnen, of een trap. Alhoewel? We hebben het hier over de late jaren zestig, de tijd van love, peace, provo, witte fietsen, zitkuilen, communes en ander ‘ge-eksperimenteer’. Terug naar de beoogde nieuwe ‘ruggengraat van Eindhoven’: De verbindingen tussen de verdiepingen, in hedendaags Nederlands trappenhuizen genoemd, werden door de architecten - houd u goed vast - ‘happeningskuilen’ genoemd. Probeer deze term voor ogen te houden wanneer u het trappenhuis in een kantoorkolos, ziekenhuis of woonflat betreedt. Het Cityplan noch de happeningskuilen zijn werkelijkheid geworden.
